Niewolnictwo może
przybierać wiele form. Czasami jest jawne, czasami ukryte. Każda z nich jest
karygodna.
- Vorian Atryda, Spuścizna, okres zamieszkiwania na
Keplerze
Targ niewolników na Poritrinie zajmował ogromny obszar
podmokłego rozlewiska rzeki Isany. Vorian poczuł zwątpienie widząc mnogość
startujących o lądujących statków, oraz tłumy przelewające się na placu
targowym. Zlokalizowanie jednej grupy jeńców w tym mrowisku było zadaniem
niemal niemożliwym do wykonania. Ale przecież on był kiedyś przywódcą
wielopokoleniowej walki z Omniusem, walki wygranej przez ludzi, pomimo
wszelkich przeciwności. Tak, znajdzie tych ludzi.
Ale
będzie to wymagało nieco wysiłku.
Poritrin
miał długą historię handlu niewolnikami. W czasie krucjaty przeciw myślącym
maszynom wiele populacji planetarnych odmawiało przyłączenia się do walki,
uchylając się od udziału w najważniejszej bitwie, jaką kiedykolwiek toczył
rodzaj ludzki. Z tego powodu, inni ludzie czuli się usprawiedliwieni zmuszając
owych pacyfistów do niewolniczej pracy w imię wyższego dobra.
Jednak
teraz Dżihad był już przeszłością, a myślące maszyny zostały pokonane.
Wędrujący w tłumie ludzi Vor nie mógł znaleźć żadnego usprawiedliwienia dla
ciągle trwającego niewolnictwa, lecz haniebna praktyka trwała bez zmian. Zbyt
wiele pieniędzy i władzy zaangażowano w operacje handlu niewolnikami, i byt
zbyt wielu wpływowych środowisk Imperium zależał od takich targów, jak ten.
Moralne uzasadnienie przestało mieć rację bytu, lecz zyski trwały. Był jednak
świadom tego, że pojawiło się nowe uzasadnienie, jako nieoczekiwany produkt
uboczny antytechnologicznego ferworu. Gdy wiele planet pod wpływem rosnącego w
siłę ruchu Butlerian naiwnie odrzucało wyrafinowaną technikę, rosło
zapotrzebowanie na siłę roboczą. Jak sądził Vor, dla niektórych niewolnicy byli
łatwiejsi do zaakceptowania niż maszyny…
W
swoim długim życiu Vor odwiedził wiele planet, więcej niż mógł spamiętać. W
młodości towarzyszył robotowi Seuratowi w podróżach pomiędzy Zsynchronizowanymi
Światami na statku aktualizacyjnym, dostarczając kopie wszechumysłu Omniusa. Po
zmianie strony na rzecz Światów Ligi, walczył z myślącymi maszynami na
kolejnych planetach, nie ustając przez ponad stulecie. Tutaj, na Poritrinie,
wcielił w życie ambitny plan budowy gigantycznej floty fałszywych statków
bojowych – ogromny belf, dzięki któremu flota Omniusa zaniechała ataku.
Sztuczka zakończona wspaniałym sukcesem.
Nie
był na Poritrinie od bardzo wielu lat.
Na
uboczu wydarzeń Dżihadu Sereny Butler, potężne powstanie niewolników, które
wybuchło na tej planecie, spowodowało ogromne zniszczenia. Pseudo-atomowa
eksplozja unicestwiła większość stołecznego miasta Stardy. Zginął w niej
legendarny naukowiec Tio Holtzman – był to dotkliwy cios dla sił obronnych ludzkości.
Lecz
ten wybuch przyczynił się zaledwie do oczyszczenia fragmentu miasta. Położone
nisko nad rzeką tereny zostały utwardzone, grunt umocniony, podsiąkające pod
powierzchnię wody ujarzmione w kanałach irygacyjnych. Na otwartej przestrzeni
mienił się kalejdoskop tymczasowych konstrukcji, gdzie łowcy niewolników
prezentowali i sprzedawali swój towar. Potem zwijali tymczasowe namioty i
odlatywali, a ich miejsce natychmiast zajmowali kolejni. Wokół powstała cała
infrastruktura służąca targowi – hotele i schroniska, restauracje, apteki i
handlarze narkotykami, salony masażu i prostytutki, a także wszechobecni
lichwiarze.
Opadła
go smutna refleksja, że niewiele się tu zmieniło.
Mając
oczy szeroko otwarte i układając plan poszukiwań, Vor zatonął w tym ludzkim
oceanie wypełniającym Nową Stardę, mając przedsmak rozległości i poziomu
skomplikowania tego miejsca. Otaczały go wonie i hałasy miasta. Przeciskając
się w tłumie przechodniów wypełniającym ulice i aleje miał wrażenie, że musi
przedzierać się przez pole zaciętej bitwy toczonej z bojowymi mekami.
Vor
tęsknił za cichym i spokojnym Keplerem i za polowaniami na gornety na
pobliskich wzgórzach. Teraz jego zadaniem było odszukanie członków rodziny,
sąsiadów i przyjaciół, i zabranie ich z powrotem do domu. Byli tutaj
niewolnikami – ale z pewnością żyli, bo martwy niewolnik nie ma przecież
wartości. Musiał ich odnaleźć szybko, aby nie zdążyli zostać podzieleni na
mniejsze grupy i sprzedani dziesiątkom różnych nabywców. Musiał ich uwolnić i
zabrać do domu, bez względu na koszty. I musiał znaleźć jakiś sposób ochrony
tego świata, który ponad pięćdziesiąt lat temu uznał za swój.
Podczas
podróży z Keplera, przypominając sobie zdjęcia, które Mariella rozstawiła w ich
domu, Vor cierpliwie zestawiał listę swoich synów i córek, dorosłych wnucząt,
ich małżonków, sąsiadów, farmerów mających gospodarstwa w tej samej dolinie,
zaginionych przyjaciół – wszystkich, których mógł sobie przypomnieć. Musiał
mieć pewność, że nikogo tu nie przeoczy i nie pozostawi.
Idąc
przez targ niewolników natrafił na właśnie rozstawiany stragan handlarza, który
dopiero co przybył na Poritrina. Vor pokazał mu listę nazwisk. W odpowiedzi
mężczyzna wydął wargi i spojrzał na niego zaskoczony. „Pan się myli, myśląc, że
mamy jakieś listy nazwisk, sir. Towar wystawiany na sprzedaż nie ma
indywidualnych tożsamości. To tylko narzędzia, które kupuje się w określonym
celu.” Uniósł brwi. „Czy Pan nadał by imię łomowi albo młotkowi?”
Myśląc,
jak na jego miejscu Xavier Harkonnen ułożyłby precyzyjny plan potyczki, Vor
poszedł następnie do agencji turystycznej na Poritrinie, która oferowała
krajobrazowe przeloty balonami-sterowcami w górę rzeki lub nad otwartym
rozlewiskiem. Spodziewał się, że utrzymywana z rządowych pieniędzy Agencja
będzie znała układ targu – być może będzie miała do zaoferowania mapę lub
usługi przewodnika. Lecz okazało się, że rozpływający się w uśmiechach urzędnik
nie był w stanie udzielić mu żadnych użytecznych informacji.
Vorian
Atryda zasięgnął języka w kilku jeszcze miejscach i dyskretnie przekazał kilka
łapówek. W ciągu stuleci swojego życia zdołał zgromadzić niezłą fortunę,
rozsianą obecnie po różnych kontach w bankach całego Imperium. Bogactwo nie
znaczyło dal niego zbyt wiele, ponieważ miał już wszystko, czego potrzebował i
nie prowadził ekstrawaganckiego trybu życia. Na szczęście, nowy system bankowy
zaoferowany przez VenHold umożliwiał powiązanie wszystkich tych kont, wiec Vor
miał dostęp do funduszy. Mógł więc rozdawać łapówki hojną ręką, lecz proste
pytania, jakie zadawał, same stawały się powodem zbyt wielu kolejnych pytań.
Pomimo
narastającego przymusu pośpiechu, jaki odczuwał prześladowany przez obraz
twarzy tych wszystkich ludzi, z którymi dzielił życie na Keplerze, tego
otoczenia, dzięki któremu czuł się spełniony, postanowił przyjąć odmienną
taktykę – myśląc raczej jak businessman, niż jak pogrążony w rozpaczy członek
rodziny. Vorian Atryda zwodził całe armie myślących maszyn; z pewnością jest
także w stanie wyprowadzić w pole kilku handlarzy niewolników.
Pośród
wypełnionych tłumem straganów, ciemnowłosy mężczyzna rozmawiał z jednym z
dragonów patrolujących targ. „Jestem gotów zapłacić za rzetelne i sprawdzone
informacje. Prowadzę duże przedsięwzięcie budowlane w szczególnie gorącej i
wilgotnej strefie klimatycznej mojej planety. Musicie przecież jakość
kontrolować, skąd napływają niewolnicy. Nie chcę kupić siły roboczej
pochodzącej z jakiegoś zimnego albo suchego świata. Przeprowadziłem badania i
potrzebuję ludzi, którzy są zaaklimatyzowani do takich warunków. W przeciwnym
razie stracę połowę z nich w ciągu tygodnia.”
Strażnik
zacisnął wargi. „Rozumiem doskonale, sir. Nowa Starda jest w trakcie procesu
wdrażania systemu informacyjnego, zapewniającego dostęp do towaru ze światów w
kompatybilnych klimatach. Niestety, formalny system utknął w komisji i nie jest
dostępny.” Wzruszył ramionami.
Uwagi
Vora nie umknęła zawarta w tych słowach wskazówka i wahanie w głosie strażnika,
będące dyskretnym wskazaniem, że oficer gotów jest dać się przekupić.
Zaoferował pewną sumę. Dragon potarł policzek, jak gdyby zastanawiając się na
rozwiązaniem tego problemu. "Znam pewną kobietę pracującą w administracji
portu kosmicznego, która ma dostęp do rejestrów lądowań i towarów. Takie
informacje są zwykle poufne, lecz jeśli powoła się pan na mnie i przekaże jej…
dyskretne honorarium, pozwoli panu przejrzeć rejestry wszystkich przybyłych
ostatnio statków z niewolnikami.”
Twarz
Vora pozostała twarzą chłodnego i kalkulującego biznesmena, choć puls mu
przyspieszył. Widział trzy statki łowców na Keplerze; być może uda mu się
odnaleźć je w dokumentacji portu kosmicznego.
Dragon
wsunął otrzymane pieniądze do kieszeni, dyskretnym ale wyrobionym gestem. „Być
może będzie Pan się musiał trochę sam potrudzić, lecz chyba da pan radę
spojrzeć w informacje na temat miejsc pochodzenia i znajdzie pracowników
zgodnych ze swoim życzeniem."
***
W porcie kosmicznym Vor musiał przekupić jeszcze trzech
funkcjonariuszy, aby w ogóle znaleźć kobietę, która była mu potrzebna, i
zapłacić jeszcze sporą sumę za uzyskanie dostępu do rejestrów lądowań. Ale
pieniądze nie miały znaczenia; zapłaciłby każdą konieczną sumę. W zuchwałych
latach młodości, on i Xavier mogli podejmować próby wymuszenia informacji,
walki o sprawiedliwość. Jednak – o ironio! – ta metoda była znacznie bardziej
cywilizowana, choć niewspółmiernie droższa.
Nie
był w stanie pokonać całego świata, ani zmienić utrwalonego stylu życia jego
mieszkańców. Gdy zobaczył jak długa jest lista statków przywożących ludzki
towar, poczuł gorycz. Wszyscy ci niewolnicy zostali wyrwani ze swoich domów na
setkach słabo bronionych planet, pozostawiając za sobą rozdarte rozpaczą
rodziny. Lecz Vorian Atryda był tylko pojedynczym człowiekiem i nie miał
zamiaru rozpoczynać daremnej krucjaty. Jego osobistym zadaniem było teraz ocalenie
ludzi, których kochał.
Gdy
przeglądał szczegółowe bazy danych, zaskoczyła go już sama liczba statków.
Wątpił, aby nawet w najlepszych starych czasach Salusy Sekundusa w stolicy Ligi
panował tak wielki ruch. Wynikało z tego, że niewolnictwo z pewnością nie jest
w odwrocie.
Po
kilku godzinach znalazł to, czego szukał: adnotację na temat grupy trzech
statków, których poprzednim miejscem lądowania był Kepler. Ze względów
bezpieczeństwa, w bazie znajdowały się zdjęcia trzech jednostek. Rozpoznał
statki, które wylądowały na polach uprawnych po zbombardowaniu wioski polem
obezwładniającym.
Zacisnął
szczęki, aby ukryć palący gniew. Teraz żałował, że od pojmanego łowcy
niewolników nie dowiedział się więcej na temat kapitana i załóg, zanim nie
zakończył jego cierpień. Lecz nawet mając tak skąpe informacje, opracował plan.
Najwyższy
priorytet miało uwolnienie jego ludzi i bezpieczne sprowadzenie ich do domu…
wszystkich. Na kolejnym miejscu listy figurowało zadanie, które sprawi mu wiele
radości - wyrządzenie jak największej szkody łowcom niewolników. Jeśli
zaplanuje wszystko odpowiednio dokładnie, może wypełnić oba te zadania.
Kupił
sobie nowy, szyty na miarę garnitur i przyjął tożsamość zamożnego biznesmena z
Pirido. Zaopatrzył się nawet w małego, dobrze wytresowanego pieska z ozdobioną
drogimi kamieniami obrożą, który dreptał teraz z radością za swoim nowym panem,
gdy Vor podążał przez targ niewolników ku odpowiedniej lokalizacji. Tu wynajął
czterech młodych mężczyzn i kupił dla nich podobną odzież, by mogli stanowić
jego świtę. Wydał im ścisłe zalecenie, aby się nie odzywali.
Podążając
zgodnie ze wskazaniami zakupionej wcześniej mapy, pomaszerowali ku lądowisku i
zagrodom dla niewolników. Gdy Vor dostrzegł trzy transportowce zaparkowane
blisko zagród, zidentyfikował je bez trudu jako te jednostki, które z ładunkiem
pojmanych ludzi wystartowały z doliny na Keplerze.
Tak,
znalazł dokładnie to, czego szukał.
Wcielając
się w rolę, przyjął wyniosłą postawę i posłał skąpy grymas w kierunku
gruboustego lecz cienkogłosego mężczyzny, który stanął mu na drodze do zagród.
„Nie wolno zbliżać się do tych niewolników, sir. To cenny towar.”
„Więc
ty, mój dobry człowieku, nie masz pojęcia jak załatwia się tu takie sprawy.”
Vor pociągnął nosem. Wiedział, że jego ludzie są tutaj. Dzielił go od nich
ledwie płot. Zwarł się w sobie, gotów zabić tego człowieka, jeśli okaże się to
konieczne. Lecz wiedział, że gdyby tak po prostu uwolnił jeńców i starał się
uciec z nimi, nie uszliby daleko… nie tutaj, na Poritrinie. Grał więc dalej swoją
rolę. „Jeśli mam licytować całą partię tych nowoprzybyłych niewolników, muszę
najpierw sprawdzić stan ich zdrowia. Nie mam zamiaru kupować słabych, chorych
albo brudnych. Zanieczyściliby mi całą planetę! Skąd mam wiedzieć, czy nie są
zarażeni tasiemcem z Chusuka? Albo bakteriami wywołującymi ropnie skóry?”
Pełne
usta handlarza wykrzywiły się w porozumiewawczym grymasie. "Proszę się nie
martwić, będą mieli pełną dokumentację medyczną. Dbamy o nich - podczas lotu z
Keplera straciliśmy zaledwie dwóch."
„Tylko dwóch? Hmm.” Vor musiał z całych
sił panować nad sobą, aby na jego twarz nie wypłynął wyraz obrzydzenia. Których
dwóch? Czy chodziło o Bondę? A może ich wnuka, Brandisa? Imiona kołatały mu się
w głowie. Znaczyło to kolejnych dwoje poległych, plus dziesiątka, która
straciła życie w chwili napaści... Wszystko to byli ludzie, których znał i
kochał. Szyderstwo w jego głosie nie było udawane. "To karygodne. Nie
przypominam sobie, aby flota kosmiczna VenHold albo Celestial Transport
rutynowo tracili pasażerów podczas każdej podróży."
Z
burknięciem, handlarz żywym towarem przeciągnął wzrokiem po szykownych szatach
Vora, czterech jego towarzyszach i fikuśnym piesku. "W każdej operacji
handlowej obejmującej transport towarów jest jakiś odsetek strat. Ci ludzie
trafią na sprzedaż jutro rano. Do tego czasu będą czyści."
„I
dobrze odżywieni, jak się spodziewam?”
„Będą
gotowi na sprzedaż.”
Handlarz
najwyraźniej nie zamierzał dopuścić do ani na krok bliżej. Vor ocenił
zabezpieczenia statków i zagród. Skinął na świtę, pociągnął za smycz i ruszyli
w drogę powrotną, z pieskiem wiernie podążającym śladem nowego pana. „Wrócę
rano.”
Wynajął
dla siebie pokój. Czterem towarzyszom obiecał kolejną zapłatę, jeśli stawią się
jutro do jego dyspozycji, a potem zaszył się w zaciszu wynajętego pokoju, aby
kontynuować planowanie. Pies zajął miejsce na jego kolanach, zadowolony z
życia. Choć dwukrotnie Vor przyłapał się na tym, że rozmyślając i planując
głaszcze małe zwierzę, nie pozwolił sobie na nadanie mu imienia – pies także był
zaledwie narzędziem.
Po
wylądowaniu na przy targu w Nowej Stardzie na Poritrinie, łowcy niewolników
przywiązywali sporą wagę do ochrony swojego ludzkiego ładunku, lecz same puste
statki były stosunkowo łatwymi celami. W dniach młodości, wraz z Xavierem
Harkonnenem zaplanowaliby operację wojskową i zorganizowali uzbrojony oddział
do ataku na statek. Vor nie miałby żadnych skrupułów wobec perspektywy zabicia
kapitana i załogi, którzy stanęliby na drodze operacji uwalniania jeńców – i to
być może nie tylko jego bliskich, lecz także wielu innych. Byłaby to rzeźnia,
do której urządzenia potrzebne byłyby raczej krzepa i testosteron, niż mózg.
Lecz
byłby to głupi pomysł, a co więcej – nie najlepszy sposób zapewnienia
bezpieczeństwa uwalnianym. Vor zamyślił się na tym, jak też udało im się
przetrwać tamte czasy. Teraz nie porwałby się na nic podobnego – w toku
operacji mogłoby ucierpieć zbyt wielu jego bliskich – więc zamiast tego
rozmyślał nad bardziej praktycznym i zdecydowanie bardziej dojrzałym rozwiązaniem.
Dopiero
gdy będzie pewny, że jego rodzina i przyjaciele są bezpieczni, będzie mógł
pozwolić sobie na odrobinę dodatkowej rozpierduchy…
Następnego
ranka, w towarzystwie rozpieszczonego pieska i podążających jego śladem
czterech milczących młodzieńców z ubraniach z Pirido, zjawił się na rozpoczęciu
aukcji. Przepchnęli się na sam przód zebranego tłumu gapiów, inwestorów, a
nawet garści wesołków, którzy nie mieli niczego lepszego do roboty, niż
nabijanie się z nieszczęsnych niewolników, wędrując od jednej aukcji do
drugiej. W Nowej Stardzie tego ranka odbywało się wiele podobnych aukcji; nikt
ze zgromadzonych nie dostrzegał w tej akurat licytacji nic nadzwyczajnego.
Prowadzący
aukcję poprosił zebranych o ciszę, a krzepcy handlarze przepchnęli pierwszą
partię niewolników na unoszącą się około dwa metry nad ziemią rampę. Vor
obserwował uważnie pojawiających się ludzi, wszystkich w okowach i z wyrazem
rezygnacji na twarzach. Wyglądał teraz na tyle odmiennie, że nie obawiał się,
aby którykolwiek z nich rozpoznał go. Pies zaszczekał, a potem zamilkł,
przytłoczony panującą wrzawą.
Emocje
buzowały w nim, gdy rozpoznawał tak wiele twarzy. Ogarniała go wściekłość na
widok jego bliskich traktowanych w ten sposób, a jednocześnie odczuwał radość,
że widzi ich całych i zdrowych. Nad wszystkimi uczuciami dominowała
determinacja, aby sprowadzić ich bezpiecznie do domu. Rzeczywiście wyglądali
czysto, lecz byli wymizerowani. Zauważył parę siniaków na bladej skórze, ale
nie dostrzegł więcej oznak nadmiernie brutalnego traktowania. Dostrzegł Deenah,
kochaną siostrzenicę, która sama już była matką, swoich synów Orena i Clara,
córkę Bondę i jej męża Tira, a także kilkudziesięciu innych. Będzie musiał
odhaczyć ich wszystkich na sporządzonej w pamięci liście wszystkich pojmanych
na Keplerze – nie może pominąć żadnego marudera. Miał jednak nadzieję, że
przybył na czas.
„Mamy
cenę wyjściową w wysokości sześciu tysięcy solariów,” powiedział prowadzący
aukcję, gdy ktoś wykrzyknął swoją ofertę. Drugi zainteresowany podbił do
siedmiu tysięcy. Kolejny podniósł cenę do dziesięciu tysięcy, co spotkało się z
oznakami podziwu ze strony gapiów. Vor nic nie mówił. Czekał. Cena stopniowo
urosła do piętnastu tysięcy, a potem dwudziestu. Na tym etapie ktoś zażądał,
aby podzielić niewolników na mniejsze grupy. Od tego momentu licytacja miała
dotyczyć określonych kategorii niewolników. Oferent zobowiązał się do zapłaty
odstępnego, ale tylko za zdrowych mężczyzn.
Vor
wiedział, że nie może czekać dalej. Odezwał się głośno, zanim prowadzący aukcję
zdążył odnieść się do złożonej propozycji. „Trzydzieści tysięcy solariów za
całą partię, z natychmiastową dostawą.” Mógłby zaoferować mniej, ale chciał
zrobić określone wrażenie.
Przez
tłum przebiegł szmer. Czterej młodzieńcy stanowiący jego eskortę spojrzeli na
niego z zaskoczeniem; na twarzy jednego z nich wykwitł łobuzerski grymas
pewności, że to dopiero początek jakiegoś większego przekrętu.
„Czy
może Pan powtórzyć swoją ofertę, sir?” powiedział prowadzący aukcję, z wyraźną
nutą szacunku w głosie.
„Trzydzieści
tysięcy solariów, lecz tylko pod takim warunkiem, że przejdą na moją własność
natychmiast. Wszyscy.” Kwota była wystarczająca do nabycia całego kontynentu na
którejś z mniejszych planet. „Czy też wolicie marnować tu mój czas?”
Zgromadzeni
na platformie jeńcy z Keplera zafalowali, szepcząc coś do siebie, patrząc na
człowieka, który złożył ofertę… człowieka, który będzie ich panem. Jego córka,
Bonda, rozpoznała Vora gdy tylko z jego ust padła kwota. Widział to w jej
oczach.
Aukcjoner
zawahał się, choć nikt nie spodziewał się przebicia takiej oferty. „Sprzedane
Panu z pieskiem – cała partia niewolników z planety Kepler.”
Gdy
przebrzmiały oklaski i Vor zapłacił za niewolników, wiedział, że teraz musi pokazać
wszystkim, co mu chodzi. „A teraz, uwolnijcie ich – zdejmijcie ich więzy.”
Łowcy zawahali się, lecz nie wypełnili polecenia. "Są moją własnością i
mogę zrobić z nimi, co mi się podoba."
„Mogą
być niebezpieczni, sir.” Prowadzący aukcję uniósł rękę w geście przywołania
dragona. „To są świeży niewolnicy, nie zostali jeszcze złamani ani
wytrenowani."
Vor
podał pieska jednemu z młodzieńców ze swojej świty, podszedł do brzegu
platformy i wskoczył na nią. "Sam przetnę ich więzy, jeśli muszę."
Nie
zwracał uwagi na gniewne pomruki, które rozległy się, gdy własnym sztyletem
rozcinał więzy krępujące dwóch jeńców - jego własnych, ogarniętych wielką
radością synów – Orena i Clara. „Czy naprawdę muszę to robić sam? Może mam
zażądać zwrotu części ceny jako zadośćuczynienia za niewygodę?” Handlarze
szybko zajęli się rozcinaniem więzów krępujących resztę jeńców.
Vod
odwrócił się i krzyknął w kierunku tłumu. „Przez stulecia myślące maszyny
niewoliły naszych mężczyzn i nasze kobiety. Poświęciliśmy połowę rodzaju
ludzkiego w walce o wolność. A jednak wy – wy wszyscy – oddajecie się temu
procederowi. Można by sądzić, że nauczyliście się czegoś na temat
wolności."
Uwolnieni
jeńcy ruszyli naprzód – przyjaciele, rodzina, sąsiedzi; niektórzy szlochając z
ulgą, inni potrząsając głowami, nadal pełni niedowierzania. Wszyscy zeszli z
platformy dryfowej i skupili się w milczeniu, z dala od zamilkłego nagle tłumu.
Synowie
objęli go; sąsiedzi szlochali. Vor odprawił czterech wynajętych młodzieńców, a
następnie włożył koniec smyczy pieska w dłoń Bondy. „To dla Ciebie, kupiłem ci
nowe zzwierzątko.”
***
Choć mieszkańcy Poritrina nie zgadzali się z głoszonymi
przez Vora poglądami na niewolnictwo, pieniądze z jego kont bankowych
rozwiewały wszelkie wątpliwości, jakie mogliby mieć handlarze. Wynajął pokoje
dla swoich ludzi w tymczasowym schronisku, dzięki czemu wszyscy mogli się umyć,
odpocząć i oddać się świętowaniu, podczas gdy sam Vor zajęty był sprawdzaniem
rozkładów połączeń i organizował bezpieczny powrót na Keplera. Zaginający
przestrzeń statek VenHold miał wyruszyć za dwa dni. Wynajął na nim kabiny dla
wszystkich. Nim minie tydzień będą w domu.
Na
barki Bondy złożył zadanie sprawdzenia listy nazwisk. Nie odliczyły się
niestety dwie osoby, które zmarły w czasie transportu – małżeństwo, które
zamieszkiwało farmę sąsiadującą z domem Marielli.
Jednak
nawet wśród całej radości i wzajemnych uścisków, Vor pozostał niespokojny. Po
tym, jak porzucił życie publiczne, wszystkim czego pragnął były samotność i
spokój. Teraz znów zwaliła się na niego masa pracy. W nocy, po upewnieniu się,
że wszyscy są bezpieczni, wymknął się w noc.
***
Towarzyszył uwolnionym niewolnikom w drodze do portu
kosmicznego. Chciał na własne oczy zobaczyć, jak wsiadają na statek. Upewnić
się, że są już w drodze. Czuł zmieszaną ze smutkiem satysfakcję.
Port
kosmiczny ogarnięty był chaosem po wypadku, który wydarzył się poprzedniej
nocy, lecz do tego czasu większość pożarów zdołano już ugasić. Trzy statki
łowców niewolników, które przybyły tu z łowów na Keplerze, po wypełnieniu
odpowiednich dokumentów wylotowych, wystartowały wkrótce po zachodzie słońca.
Ich ładownie były puste i gotowe do ponownego zapełnienia. Niestety, w wyniku
przedziwnego zbiegu okoliczności ich silniki zawiodły jednocześnie. Zasilane
nieprawidłową mieszanką paliwową maszyny eksplodowały na niebie nad Nową
Stardą. Przedziwny, godny pożałowania wypadek.
Vor
był tam. Sam. Obserwował. Gdy większość przypadkowych świadków zdarzenia stała
oniemiała, on był jedynym, który się uśmiechał…
Teraz,
Bonda – jedna z ostatnich wsiadających na pokład statku transportowego –
przyciskała do siebie pieska, nowego ulubieńca. Vor zwrócił się do niej cicho.
„Powiedz matce, że wrócę najszybciej, jak będę mógł.”
Zamrugała
zaskoczona. „Co? Nie lecisz z nami? Potrzebujemy Cię na Keplerze!”
Jej
mąż, Tir, stanął za nią. „A co, jeśli przylecą kolejni łowcy niewolników?”
„Dokładnie
temu mam nadzieję zapobiec. Muszę coś jeszcze zrobić, zanim wrócę do domu. Być
może uda mi się zapewnić Keplerowi bezpieczeństwo.”
„Ale…
dokąd jedziesz? „ zapytała Bonda. Pies poruszył się radośnie w jej ramionach i
polizał ją w policzek.
„Na
Salusę Sekundusa,” odpowiedział. „Muszę porozmawiać z Cesarzem, osobiście.”
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz