Studio Mako - najświeższe wieści

Dziś, dnia 14 października, Oktembrem zwanego, Roku Pańskiego 2015, ledwie w dwa pacierze po tym, kiedy dzwony parafialnego kościoła w Zduńskiej Woli ogłosiły Anioł Pański (dzwony na wieży heretyckiego kościoła słusznie milczą od dziesięcioleci), pod moją zagrodę zajechał wóz malowany na biało, wyładowany tarcicą i innem drewnem wszelakiem. Z kozła zeskoczył potężnie zbudowany mężczyzna, na którego rękach trud ciesielski wyraźnie się odznaczył gruzłowatymi mięśniami, i zapytał, czy to tu właśnie konstrukcyją oną stawiać będą. Odpowiedziałem radośnie, że tak, albowiem gości onych z dawna oczekiwał. Mina moja zrzedła nieco, kiedy z budy pojazdu - miast drugiego równie ciesielsko wyglądającego męża - zeskoczyła wiotka niewiasta o włosach barwy lnu, a ubrana nieprzystojnie w ubiór męski. Zaniepokojny zapytałem, czy cieśla, który ową białogłowę ze sobą przywiódł (najwyraźniej, aby mu strawę gotowała przy robocie), z mojej pomocy zamiarowuje korzystać przy ciesiołce. Z niepokojem, powiadam, bom raczej chuderlawy i od dzieciństwa złośliwie przez rodzicieli na inteligenta chowany, więc fachu żadnego w rękach nie posiadam, i z trudem niejakim rozpoznaję, którem końcem młotka posługiwać się należy. Majster ów jednak odpowiedział, że niewiasta mu za pomoc w ciężkiej robocie służy, i że krzepę taką ma w rękach, iżby podkowy zaginała. Zapytałem, czy może krewna jaka Jagienki ze Zgorzelic, i czy świeżo spadłe orzechy mam czem prędzej pozbierać i ukryć, ale spojrzał na mnie jeno, nierozumiejący, i zapytał o posadowienie konstrukcyi.
Takom wskazał mu miejsce z dawna narychtowane. Dziwował się wielce, i narzekał na gruntu nierówność, ale w końcu orzekł, że skoro się podjął, to i spełni zobowiązanie (szczególnie, że ono awansem zapłacone zostało za pośrednictwem nowomodnego wynalazku włoskich ponoć kupców, co miast towarem, gotowizną kupczą, siadając na ichnich ławkach, z italska "banca" zwanymi).
Jako to dalej było, w imaginarium spójrzcie, kto ciekawy.