Czytam i rozważam Wasze propozycje

A ostatnio pojawiła się wśród nich propozycja "Ksiąg Jakubowych" Olgi Tokarczuk.
Książkę tę kupiłem podczas ostatnich wakacji i zanurzyłem się w nią, jak w żadną z wcześniejszych tej autorki.
Naprawdę mam nadzieję (choćby mając na względzie ostatnie nagrody dla p. Tokarczuk za tę powieść), że za jej udźwiękowienie weźmie się ktoś, kto będzie potrafił bogactwu literatury dorównać bogactwem interpretacji. Księgi proszą się o doskonałego aktora (przychodzi mi na myśl pan Gosztyła, ale on zawsze przychodzi mi na myśl :-) ).
Na marginesie - w toku powszechnego młotkowania, w które przerodziła się już chyba cała debata publiczna w naszym pięknym kraju, ktoś tam zacytował krytyczne słowa p. Tokarczuk o naszej (i jak sądzę nie tylko naszej) tendencji do stawiania własnych dziejów na piedestale. Czyż nie chcielibyśmy z całych sił wierzyć w to, że jesteśmy ostoją tolerancji, mądrości, pokory, dobrych obyczajów, etc.? Popatrzmy jacy jesteśmy teraz, a może łatwiej będzie przypuścić do siebie myśl, że nasi przodkowie też aniołami nie byli.
Tak się porobiło, że o temacie "Żydzi" nie można już chyba normalnie rozmawiać. Jakże celnie zostało to podsumowane w książce "On wrócił" (rewelacyjna interpretacja p. Boberka w wersji audio) jednym krótkim stwierdzeniem włożonym w usta Hitlera: "Temat "Żydzi" nie jest śmieszny". Można być tylko semitofilem lub antysemitą. Nie można mieć żadnego zdania pośredniego. A już w ogólne nie do zaakceptowania jest opinia, że Żydzi są tak samo niejednorodną grupą, jak Polacy, czy Rosjanie, Belgowie i Szwedzi, i są wśród nich geniusze i głupcy, bohaterowie i tchórze, święci i kanalie, i żadne uogólnienia nigdy nie odzwierciedlą całej prawdy.
Mój śp. dziadek był antysemitą. Nie wiem dlaczego. Nie zdążyłem z nim o tym porozmawiać. Czy jego antysemityzm przekroczył kiedykolwiek poziom poglądu, czyli - innymi słowy - czy przyzwolił na skrzywdzenie kogokolwiek w związku z żydowskim pochodzeniem, albo sam się takiej krzywdy dopuścił, nie wiem. Mam nadzieję, że nie. Ale już sam ten fakt, że kiedyś od mojego własnego dziadka usłyszałem, że czytanie Szołema Alejchema to strata czasu, "bo był Żydem", upoważnia mnie do zgodzenia się z p. Tokarczuk: żadnym świętym wyjątkiem na tym Świecie nie jesteśmy, i warto byłoby to sobie od czasu do czasu szczerze powiedzieć.