Jako się rzekło - drugi tom z cyklu "Był sobie raz na zawsze król" jest gotowy.
Gdybyście się zastanawiali, czy to przypadkiem nie jest literatura dla dzieci, to pozwólcie, że dorzucę swoje trzy grosze.
"Miecz dla króla" miał być w zamyśle zabawną parafrazą fragmentu legendy arturiańskiej. White, całkowicie słusznie zresztą, doszedł do wniosku, że o dzieciństwie wielkich bohaterów wiemy zwykle najmniej, i że można ten ich "przedbohaterski" okres ubrać w dowolne szaty, zachowując mimo wszystko zgodność z kanonem. "Miecz" był przednią zabawą dla autora, a dzięki temu stał się także równie przednią zabawą dla czytelnika.
Podjęcie decyzji o kontynuacji wiązało się jednak z koniecznością dokonania wyboru: czy po prostu lecimy dalej z parodią i pustym śmiechem, czy może jednak sięgamy do wartości, na których osadza się całe bohaterstwo bohatera, i odnosimy się do nich. White zdecydował się na to drugie. Z całym szacunkiem dla idei leżących u podstaw legendy arturiańskiej, postanowił pokazać, że bywa ona anachroniczna (no chyba! przecież sięga korzeniami średniowiecza, a niektórzy twierdzą, że nawet antyku), i że Artura należy troszkę podedukować, aby godzien był być królem nie tylko "raz", ale i "na zawsze". I na tej edukacji władcy my - czytelnicy - także możemy odrobinkę skorzystać. Polecam szczególnie fragmenty, w których król Artur uczy się od Merlina o wojnie sprawiedliwej. W obliczu działań naszego rosyjskiego brata, państwa islamskiego i wielu innych, warto sobie odświeżyć perspektywę.
Młodzież może poczytać/posłuchać dla rozrywki, dorośli dla rozrywki i nauki :)
Gdybyście się zastanawiali, czy to przypadkiem nie jest literatura dla dzieci, to pozwólcie, że dorzucę swoje trzy grosze.
"Miecz dla króla" miał być w zamyśle zabawną parafrazą fragmentu legendy arturiańskiej. White, całkowicie słusznie zresztą, doszedł do wniosku, że o dzieciństwie wielkich bohaterów wiemy zwykle najmniej, i że można ten ich "przedbohaterski" okres ubrać w dowolne szaty, zachowując mimo wszystko zgodność z kanonem. "Miecz" był przednią zabawą dla autora, a dzięki temu stał się także równie przednią zabawą dla czytelnika.
Podjęcie decyzji o kontynuacji wiązało się jednak z koniecznością dokonania wyboru: czy po prostu lecimy dalej z parodią i pustym śmiechem, czy może jednak sięgamy do wartości, na których osadza się całe bohaterstwo bohatera, i odnosimy się do nich. White zdecydował się na to drugie. Z całym szacunkiem dla idei leżących u podstaw legendy arturiańskiej, postanowił pokazać, że bywa ona anachroniczna (no chyba! przecież sięga korzeniami średniowiecza, a niektórzy twierdzą, że nawet antyku), i że Artura należy troszkę podedukować, aby godzien był być królem nie tylko "raz", ale i "na zawsze". I na tej edukacji władcy my - czytelnicy - także możemy odrobinkę skorzystać. Polecam szczególnie fragmenty, w których król Artur uczy się od Merlina o wojnie sprawiedliwej. W obliczu działań naszego rosyjskiego brata, państwa islamskiego i wielu innych, warto sobie odświeżyć perspektywę.
Młodzież może poczytać/posłuchać dla rozrywki, dorośli dla rozrywki i nauki :)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz